وقتایی که خونه مرتب و تمییز همه دنیا برام قشنگ.کم پیش میاد از حرف کسی ناراحت بشم.طاقت شیطنت بچه ها و فشار مالی و خستگی و کارهای روزمره رو دارم.ولی وقتی خونه بهم ریخته یا کثیف همه چی حالمو بد می‌کنه.با بچه ها تند میشم.از حرفهای گفته و نگفته ناراحت میشم.حوصله بی پولی رو ندارم.انگار مویرگ‌های اعصاب و مغزم بنده به خونه.تمییز نگه داشتن خونه با سه تا بچه بازیگوش تقریبا محال.ولی وقتایی که موفق میشم تمییز کنم بهترین روز خودم و بچه هاست.
خدایا ممنونم که حال خودمو می فهمم.کمکمون کن خوب بچه داری و انسان سازی کنیم.و حال دلمون خوش باشه